Inclusie is geen liefdadigheid - het is eerlijkheid

Is een waardig en onafhankelijk leven een voorrecht - of een recht?

Stel je voor dat je deur na deur afloopt op zoek naar een baan, maar dat je wordt afgewezen; niet omdat je niet gekwalificeerd bent, maar omdat je leeft met een handicap. Stel je voor dat je naar de dokter moet, naar school moet of met de bus naar je werk moet, maar dat deze basisvoorzieningen voor iedereen zijn gebouwd, behalve voor jou. Voor miljoenen mensen met een handicap in de Europese Unie is dit geen verbeelding, maar dagelijkse realiteit.

Veel te veel mensen met een handicap blijven achter - van fatsoenlijk werk, van het openbare leven, van de diensten die bedoeld zijn om alle burgers te ondersteunen en te beschermen.

Toegang tot goed werk blijft een van de grootste obstakels voor mensen met een handicap in de EU. Schokkend genoeg heeft slechts 47,4% van de jongeren met een handicap een baan - een onthutsend verschil van 20 punten met hun leeftijdsgenoten zonder handicap. Dit is niet zomaar een statistiek. Het is het verschil tussen inclusie en isolatie, tussen onafhankelijkheid en armoede.

Meer dan 28% van de mensen met een handicap loopt het risico op armoede of sociale uitsluiting. Dat is niet alleen onaanvaardbaar, het is vermijdbaar. Werk is meer dan een salaris. Het is waardigheid, autonomie en de mogelijkheid om volledig deel uit te maken van de maatschappij.

En toch houden de uitdagingen hier niet op. Gezondheidszorg blijft voor velen buiten bereik. Mogelijkheden voor hoger onderwijs en vaardigheidstraining zijn nog steeds schaars. Toegankelijke, betaalbare huisvesting ontbreekt pijnlijk in de hele EU. De huidige vervoerswetgeving is weliswaar verbeterd, maar schiet nog steeds tekort, waardoor reizen een voortdurende strijd is.

En voor vrouwen met een handicap worden deze uitdagingen nog groter. Ze worden geconfronteerd met meerdere lagen van discriminatie: hogere werkloosheid, lagere lonen, alarmerende cijfers van geweld en extra uitdagingen bij de toegang tot gezondheidszorg.

De Europese Unie - en ieder van ons - moet meer doen, en beter! De weg voorwaarts vereist moedige en concrete stappen. De werkgelegenheidskloof moet dringend worden gedicht door de toegang tot banen te vergemakkelijken via gerichte ondersteuningsprogramma's, waaronder opleidingen op maat, en door redelijke aanpassingen op de werkplek af te dwingen. Personen met een handicap moeten verzekerd zijn van toegankelijke gezondheidszorg, onderwijs en huisvesting door bijgewerkte wetten en voldoende financiering voor inclusieve diensten die tegemoetkomen aan reële behoeften. Het vervoersbeleid moet dringend worden herzien om de resterende belemmeringen weg te werken en echte mobiliteit voor iedereen te garanderen. Dit zijn de pijlers van volledige integratie en echte onafhankelijkheid.

Om het risico op armoede te verminderen, zijn bovendien sociale beschermingssystemen nodig die inclusief zijn en inspelen op de behoeften van personen met een handicap. Genderspecifieke discriminatie moet ook frontaal worden aangepakt met specifieke middelen voor de bescherming en empowerment van vrouwen met een handicap.

Inclusie is eerlijkheid, geen liefdadigheid. De EVP Groep zet zich in om deze doelen om te zetten in actie met concreet beleid en een sterke politieke wil.

De tijd om te handelen is nu. Voor waardigheid. Voor gelijkheid. Voor een toekomst waarin niemand wordt uitgesloten. Omdat erbij horen geen voorrecht is - het is een recht.