Η ένταξη δεν είναι φιλανθρωπία - είναι δικαιοσύνη

Η αξιοπρεπής και ανεξάρτητη διαβίωση είναι προνόμιο ή δικαίωμα;

Φανταστείτε να χτυπάτε τη μία πόρτα μετά την άλλη σε αναζήτηση εργασίας και να σας απορρίπτουν, όχι επειδή δεν έχετε τα προσόντα, αλλά επειδή ζείτε με αναπηρία. Φανταστείτε να έχετε ανάγκη να επισκεφθείτε έναν γιατρό, να πάτε στην τάξη ή να πάρετε το λεωφορείο για να πάτε στη δουλειά, μόνο και μόνο για να διαπιστώσετε ότι αυτές οι βασικές υπηρεσίες είναι κατασκευασμένες για όλους εκτός από εσάς. Για εκατομμύρια άτομα με αναπηρία σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτό δεν είναι φαντασία, είναι καθημερινή πραγματικότητα.

Πάρα πολλά άτομα με αναπηρία εξακολουθούν να μένουν πίσω - από την αξιοπρεπή εργασία, από τη δημόσια ζωή, από τις ίδιες τις υπηρεσίες που προορίζονται να στηρίξουν και να προστατεύσουν όλους τους πολίτες.

Η πρόσβαση σε ποιοτική εργασία παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια για τα άτομα με αναπηρία στην ΕΕ. Είναι σοκαριστικό το γεγονός ότι μόνο το 47,4% των νέων ατόμων με αναπηρία απασχολούνται - ένα συγκλονιστικό χάσμα 20 μονάδων σε σύγκριση με τους συνομηλίκους τους χωρίς αναπηρία. Αυτό δεν είναι απλώς μια στατιστική. Είναι η διαφορά μεταξύ της ένταξης και της απομόνωσης, μεταξύ της ανεξαρτησίας και της φτώχειας.

Στην πραγματικότητα, πάνω από το 28% των ατόμων με αναπηρία ζουν με κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού. Αυτό δεν είναι απλώς απαράδεκτο, αλλά είναι δυνατόν να αποφευχθεί. Η απασχόληση είναι κάτι περισσότερο από μια επιταγή μισθού. Είναι η αξιοπρέπεια, η αυτονομία και η ικανότητα να ανήκουν πλήρως στην κοινωνία.

Και όμως, οι προκλήσεις δεν τελειώνουν εδώ. Η υγειονομική περίθαλψη παραμένει απρόσιτη για πολλούς. Οι ευκαιρίες για τριτοβάθμια εκπαίδευση και κατάρτιση δεξιοτήτων εξακολουθούν να είναι σπάνιες. Η προσβάσιμη, οικονομικά προσιτή στέγαση λείπει οδυνηρά σε ολόκληρη την ΕΕ. Οι ισχύοντες νόμοι για τις μεταφορές, αν και βελτιωμένοι, εξακολουθούν να υπολείπονται, καθιστώντας τις μετακινήσεις μια συνεχή μάχη.

Και για τις γυναίκες με αναπηρία, οι προκλήσεις αυτές επιτείνονται. Αντιμετωπίζουν πολλαπλά επίπεδα διακρίσεων: υψηλότερη ανεργία, χαμηλότερες αμοιβές, ανησυχητικά ποσοστά βίας και πρόσθετες προκλήσεις στην πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση - και ο καθένας από εμάς - πρέπει να κάνει περισσότερα, και να τα κάνει καλύτερα! Η πορεία προς τα εμπρός απαιτεί τολμηρά και συγκεκριμένα βήματα. Είναι επείγον να καλυφθεί το χάσμα απασχόλησης, εξασφαλίζοντας ευκολότερη πρόσβαση σε θέσεις εργασίας μέσω στοχευμένων προγραμμάτων υποστήριξης, συμπεριλαμβανομένης της προσαρμοσμένης κατάρτισης, και επιβάλλοντας εύλογες προσαρμογές στον χώρο εργασίας. Στα άτομα με αναπηρία πρέπει να εξασφαλιστεί προσβάσιμη υγειονομική περίθαλψη, εκπαίδευση και στέγαση μέσω επικαιροποιημένων νόμων και επαρκούς χρηματοδότησης για υπηρεσίες χωρίς αποκλεισμούς που ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες. Οι πολιτικές μεταφορών πρέπει να αναθεωρηθούν επειγόντως για να εξαλειφθούν τα εναπομείναντα εμπόδια και να εξασφαλιστεί πραγματική κινητικότητα για όλους. Αυτοί είναι οι πυλώνες της πλήρους ένταξης και της πραγματικής ανεξαρτησίας.

Επιπλέον, η μείωση του κινδύνου φτώχειας απαιτεί συστήματα κοινωνικής προστασίας που να είναι χωρίς αποκλεισμούς και να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των ατόμων με αναπηρία. Οι διακρίσεις λόγω φύλου πρέπει επίσης να αντιμετωπιστούν κατά μέτωπο με ειδικούς πόρους που στοχεύουν στην προστασία και την ενδυνάμωση των γυναικών με αναπηρία.

Η ένταξη είναι δικαιοσύνη, όχι φιλανθρωπία. Η Ομάδα του ΕΛΚ δεσμεύεται να μετατρέψει αυτούς τους στόχους σε πράξη με συγκεκριμένες πολιτικές και ισχυρή πολιτική βούληση.

Η ώρα για δράση είναι τώρα. Για την αξιοπρέπεια. Για την ισότητα. Για ένα μέλλον όπου κανείς δεν θα μένει εκτός. Γιατί το να ανήκεις δεν είναι προνόμιο - είναι δικαίωμα.