Eén slachtoffer is al te veel voor Europa

Vrouwen zijn veilig in Europa. Of toch niet? In Frankrijk werden in 2022 meer dan 100 vrouwen vermoord door hun partner of ex-partner. In Spanje werden alleen al in december negen vrouwen met geweld vermoord. In Ierland laten de statistieken van Women's Aid zien dat 2022 het slechtste jaar in tien jaar was wat betreft vrouwenmoorden, met 11 vrouwen die in de afgelopen 12 maanden onder gewelddadige omstandigheden om het leven zijn gekomen. Zelfs één slachtoffer is al te veel. Europa kan dit niet tolereren.

In elke EU-lidstaat eist het publiek actie en regeringen blijven reageren. Zo voerde Griekenland in 2021 een nieuwe wet in over 'geweld en intimidatie' op de werkplek, in overeenstemming met het Verdrag inzake geweld en intimidatie van de Internationale Arbeidsorganisatie. Het heeft ook zijn wetboek van strafrecht dienovereenkomstig aangepast wat verkrachting, seksuele intimidatie en minderjarigen betreft.

Maar hoewel de reacties van individuele EU-landen op zowel geweld als de gevolgen van geweld prijzenswaardig zijn - Frankrijk test een nieuw ondersteuningsprogramma om slachtoffers te helpen veiligheid te zoeken en hun leven weer op te bouwen en Ierland kijkt naar uitgebreide hervormingen van familierechtbanken - blijft een centraal probleem bestaan: geweld tegen vrouwen houdt zich niet aan de grenzen van de lidstaten, zodat de veiligheid van een vrouw in feite afhangt van waar ze woont. Wat verkrachting betreft, bijvoorbeeld, hoewel in acht EU-landen vrije en oprechte instemming de definitie van verkrachting heeft veranderd, vereisen de meeste EU-landen nog steeds bewijs van geweld om verkrachting ten laste te kunnen leggen. Kortom, op dit moment is verkrachting in het ene Europese land geen verkrachting in het andere.

Laten we ervoor zorgen dat het niet langer vrouwen zijn die zich niet veilig voelen, maar degenen die geweld tegen ons plegen.

We willen deze schandelijke anomalie corrigeren. Hoewel de nationale parlementen over de nationale wetten zullen blijven beslissen, vinden we dat het in het geval van geweld tegen vrouwen tijd is dat de EU een gemeenschappelijke minimumnorm vaststelt, zoals we dat ook hebben gedaan in het geval van terrorisme. Daarom werken we momenteel aan de allereerste EU-wet inzake de bestrijding van geweld tegen vrouwen, een lange titel voor een eenvoudige en veel te late stelling, namelijk dat geweld geweld is en dat geweld tegen vrouwen in het ene Europese land moet worden behandeld als geweld tegen vrouwen en in alle Europese landen op dezelfde manier moet worden bestraft.

De richtlijn, die gebaseerd is op een brede raadpleging, zal vijf belangrijke elementen bevatten: dezelfde minimumnormen voor misdrijven; veilige aangifte- en risicobeoordelingsprocedures; respect voor de privacy van slachtoffers in gerechtelijke procedures en recht op schadeloosstelling; steun voor slachtoffers via hulplijnen en crisiscentra; en betere coördinatie en samenwerking tussen lidstaten bij grensoverschrijdende misdrijven. Gemeenschappelijke strafmaatnormen zouden ook aantonen dat de EU-lidstaten vastbesloten zijn om een einde te maken aan wat in wezen een geografische loterij is met het leven van vrouwen als inzet.

Op 8 maart vieren we Internationale Vrouwendag. Maar laten we, terwijl we ons verheugen over de prestaties van vrouwen overal ter wereld, een gelofte afleggen: als het gaat om de veiligheid van vrouwen, geen geografische loterij meer. Laten we definities van geweld tegen vrouwen afspreken die voor de hele EU gelden. Laten we ervoor zorgen dat het niet langer vrouwen zijn die zich niet veilig voelen, maar degenen die geweld tegen ons plegen. Als we deze dingen doen, kunnen we met een gerust hart zeggen dat vrouwen veilig zijn in Europa. Dan hebben we echt iets te vieren.