Aanlandingsplicht voor vissers is georganiseerde verspilling

Een Nederlandse actiegroep van vissers zakte deze middag af naar het Schumanplein om te protesteren tegen de zogenaamde aanlandplicht. Ze overhandigden een petitie aan het hoofd van de DG Visserij en de voorzitter van de Visserijcommissie in het Europees Parlement. Ook in Vlaanderen leeft het verzet tegen de aanlandingsplicht. Europees Parlementslid Tom Vandenkendelaere (CD&V) kent de problematiek en steunt de vissers:

"De aanlandingsplicht schiet duidelijk zijn doel voorbij. Te kleine vissen, commercieel oninteressante vangst en vis waarvoor de quota werden opgebruikt, moeten nu aan land worden gebracht. In de praktijk betekent dit dat deze vissen allemaal vernietigd worden. Bij de oude teruggooipraktijk stierven ook vissen, maar, afhankelijk van de taaiheid van de soort, overleefde ook een significant deel van de overvangst. Plus: de dode dieren dienden als voedsel voor zeevogels of, op de bodem, voor garnalen en zwemkrabben.

“De aanlandingsplicht is simpelweg het foute antwoord op een reëel probleem. Ik ben van mening dat deze wetgeving herbekeken moet worden en dat meer gebruik moet worden gemaakt van bestaande, selectieve vistechnieken om de teruggooi te verminderen of te vermijden. Ik denk aan innovatieve oplossingen zoals het Vlaamse Paneel, aan netaanpassingen of het gericht monitoren van waar en wanneer er wordt gevist. Europa zou hierin beter investeren, want wat nu gebeurt is eigenlijk georganiseerde verspilling."

Nood aan de redactie:

De nieuwe regelgeving rond de aanlandingsplicht wordt sinds 2016 stapsgewijs ingevoerd om tegen 2019 volledig in werking te treden. Het probleem is dat de vissers nu alle vissen aan land moeten brengen waardoor er ook niet-verkoopbare vissen (zogenaamde babyvissen) aan land worden gebracht. Die worden bij de toegestane totale visvangst gerekend. Hier stelt zich een dubbel probleem. Die babyvissen sterven en kunnen dus niet volgroeien en zijn bovendien van geen commercieel nut. Vroeger werd de visser geacht de te kleine vissen terug te gooien. Niet alle vissen overleefden, maar toch een meerderheid. De vissen die het niet overleefden werden gezien als verspilling. Een Britse tv-show bracht dit in beeld en zo werd het verhaal van de aanlandingsplicht politiek gevoed. De bedoeling van de aanlandingsplicht was verspilling tegen te gaan. Dat heeft nu echter het omgekeerde effect.