Οι μεταναστευτικές κρίσεις δεν είναι αναπόφευκτες

Όταν τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους προειδοποιήσαμε ότι η Ευρώπη υπνοβατούσε σε μια νέα μεταναστευτική κρίση, οι σοσιαλδημοκράτες και οι φιλελεύθεροι μας κατηγόρησαν ότι τροφοδοτούμε τις φλόγες του λαϊκισμού. Απέρριψαν τις προειδοποιήσεις μας και τις ανησυχίες των πολιτών. Αντί να αναζητήσουν λύσεις για να σταματήσουν την παράτυπη ροή μεταναστών προς την Ευρώπη, την αγνόησαν.

Ενώ δήμαρχοι και τοπικοί σύμβουλοι από όλα τα κόμματα κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου ότι έχουν φτάσει στα όρια του τι μπορούν να κάνουν για να βοηθήσουν τους ανθρώπους, η αριστερά επιβραδύνει τη μεταρρύθμιση της νομοθεσίας για το άσυλο και τη μετανάστευση στην Ευρώπη και τορπιλίζει τις προσπάθειες συνεργασίας με χώρες της Βόρειας Αφρικής, όπως η Τυνησία, για να μειωθεί ο αριθμός των παράτυπων αφίξεων με βάρκες. Η πολιτική ευθύνη γι' αυτή την αποτυχία στην προστασία των ευρωπαϊκών συνόρων ανήκει εξ ολοκλήρου στο στρατόπεδο των σοσιαλδημοκρατών και των φιλελευθέρων.

Τώρα η Ευρώπη βρίσκεται και πάλι αντιμέτωπη με μια μεταναστευτική κρίση και η πολιτική τραγωδία είναι ότι την είδαμε να έρχεται. Μέσα σε μια εβδομάδα, περισσότεροι από 10.000 μετανάστες έφτασαν στις ακτές της Λαμπεντούζα, ενός μικρού νησιού με περίπου 6.000 κατοίκους 145 χιλιόμετρα από τις ακτές της Τυνησίας. Μέσα σε λίγες ώρες, αυτό το μικροσκοπικό νησί διπλασίασε τον πληθυσμό του, με όλες τις συνέπειες που αυτό συνεπάγεται για τους μετανάστες, τις αρχές και τους κατοίκους. Πρόκειται για μια κατάσταση που καμία πόλη ή δήμος δεν θα θεωρούσε αποδεκτή οπουδήποτε στην Ευρώπη.

Χωρίς μια ευρωπαϊκή προσέγγιση θα μετακινούμαστε από τη μια μεταναστευτική κρίση στην επόμενη. Η ώρα να δράσουμε είναι τώρα.

Για να το θέσω ευθέως, βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση επειδή ο πρόεδρος Μακρόν και ο καγκελάριος Σολτς αρνήθηκαν να αναλάβουν την ευθύνη για αυτό το ευρωπαϊκό πρόβλημα. Η Λαμπεντούζα δεν είναι απλώς ένα ιταλικό νησί, είναι ένα ευρωπαϊκό νησί και οι άνθρωποι που φτάνουν εκεί δεν θέλουν να μείνουν. Θέλουν να πάνε στη Γαλλία και στη Γερμανία, στη Σουηδία και στην Ολλανδία. Πώς είναι δυνατόν οι ηγέτες της Γαλλίας και της Γερμανίας να αγνοούν ένα απλό γεγονός: οι άνθρωποι δεν περνούν στην Ιταλία, περνούν στην Ευρώπη. Αντί να κοιτάζει αλλού και να αφήνει την Ιταλία μόνη της με αυτό, η Ευρώπη πρέπει να δώσει λύσεις από κοινού.

Η γαλλική κυβέρνηση σπεύδει, πάντως, να στείλει ενισχύσεις στα ιταλικά σύνορα για να κρατήσει τους οικονομικούς μετανάστες στην Ιταλία, αλλά έχει αρνηθεί μέχρι τώρα, όπως και η γερμανική κυβέρνηση, να υποστηρίξει τη συμφωνία με την Τυνησία, η οποία θα μπορούσε να μειώσει τον αριθμό των παράτυπων αφίξεων. Δεν είμαστε αφελείς σχετικά με το με ποιον έχουμε να κάνουμε στην Τύνιδα, αλλά δεν μπορούμε να εμποδίσουμε τους ανθρώπους να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους διασχίζοντας τη Μεσόγειο, χωρίς να οικοδομήσουμε καλές σχέσεις με τις χώρες της Βόρειας Αφρικής. Περιμένουμε από την επόμενη συνάντηση των Υπουργών Εσωτερικών Υποθέσεων να στείλουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα υποστήριξης του Μνημονίου με την Τυνησία.

Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, η μόνη πρόταση που έχουν οι σοσιαλδημοκράτες και οι φιλελεύθεροι για να ανακτήσουν τον έλεγχο της παράτυπης μετανάστευσης είναι οι αποστολές έρευνας και διάσωσης. Δεν είμαστε κατά της έρευνας και διάσωσης, αλλά δεν μπορεί να σημαίνει μόνο ότι οι άνθρωποι που διασώζονται μεταφέρονται αυτόματα σε ένα ευρωπαϊκό λιμάνι. Χρειαζόμαστε μια νέα ευρωπαϊκή ναυτική αποστολή στη Μεσόγειο, η οποία όμως πρέπει να είναι σε θέση να επαναφέρει τους μετανάστες στις ακτές της Βόρειας Αφρικής. Είναι ο μόνος τρόπος για να σπάσουμε το επιχειρηματικό μοντέλο των εγκληματικών συμμοριών που πλουτίζουν από τη διακίνηση ανθρώπων στην Ευρώπη.

Η πραγματικότητα είναι επίσης ότι η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων που κάνουν τον διάπλου είναι οικονομικοί μετανάστες, δεν είναι πρόσφυγες, οι οποίοι έχουν ελάχιστες έως μηδαμινές πιθανότητες να λάβουν διεθνή προστασία στην Ευρώπη. Αλλά και οι διακινητές ανθρώπων γνωρίζουν ότι η πολιτική επιστροφών της Ευρώπης δεν λειτουργεί. Από τη στιγμή που θα περάσει κάποιος, οι διαδικασίες και η υλικοτεχνική υποδομή είναι τόσο περίπλοκες και δαπανηρές που είναι σχεδόν αδύνατο να στείλει κάποιον πίσω. Παρόλα αυτά, η αριστερά στην Ευρώπη θέλει να κάνει τη νομοθεσία ακόμη πιο περιοριστική από ό,τι είναι ήδη. Αντί να προσπαθούν να διασπείρουν τους οικονομικούς μετανάστες σε όλη την ΕΕ, θα πρέπει να τους στέλνουν πίσω γρήγορα και με συνέπεια.

Η Ευρώπη έχει υποδεχθεί τα τελευταία χρόνια περισσότερους Ουκρανούς πρόσφυγες από ό,τι έχουμε κάνει ποτέ στην ιστορία μας. Είμαστε υπερήφανοι γι' αυτό. Υποστηρίζουμε το θεμελιώδες δικαίωμα του ασύλου, το οποίο αποτελεί καθοριστική αρχή στη σχέση μας με τον υπόλοιπο κόσμο. Ταυτόχρονα, η κλίμακα και η πολυπλοκότητα της μετανάστευσης έχουν αλλάξει ριζικά. Όσο περισσότερο περιμένουμε με μια πιο ρεαλιστική και λιγότερο ιδεαλιστική προσέγγιση της μετανάστευσης, τόσο περισσότερο θα υπονομεύεται η εμπιστοσύνη των πολιτών στην κυβέρνηση, είτε αυτή είναι τοπική, είτε εθνική, είτε ευρωπαϊκή.

Αυτό δεν είναι αναπόφευκτο. Ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να ενωθεί η Ευρώπη γύρω από μια μεταρρύθμιση της μετανάστευσης και του ασύλου που είναι εφικτή. Είμαστε πιο κοντά από ποτέ στην εξεύρεση μιας συμφωνίας. Σε χρόνια από τώρα, οι άνθρωποι θα αναπολούν αυτή τη στιγμή ως τη μεγαλύτερη χαμένη ευκαιρία εδώ και μια δεκαετία ή ως το πρώτο βήμα για την αποκατάσταση της τάξης στις μεταναστευτικές ροές που φτάνουν στην Ευρώπη.

Για να επιτευχθεί μια τομή, οι σοσιαλδημοκράτες και οι φιλελεύθεροι πρέπει να αποδεχτούν ότι είναι ένας νέος κόσμος εκεί έξω, ότι χωρίς μια ευρωπαϊκή προσέγγιση θα μετακινούμαστε από τη μια μεταναστευτική κρίση στην επόμενη, τροφοδοτώντας σιγά σιγά την ακροδεξιά και υπονομεύοντας την υποστήριξη των πολιτών προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ώρα να δράσουμε είναι τώρα.